Gedurende mijn middelbare schoolperiode was ik, net als nu nog steeds overigens, allesbehalve een talenwonder. Met hangen en wurgen lukte het mij aan de minimumvereisten van het taalonderwijs te voldoen. Ondanks de moeite die ik had met het leren van de vreemde talen was ik hevig geinteresserd in de ontwikkeling en de evolutie van talen. Een interesse die ontstond middels het na het bij toeval vinden, op een vlooienmarkt, van het boek "A Comparative Germanic Grammar" door E. Prokosch.
Waarom zou ik, zonder de aanwezigheid van een talenknobbel, hierin interesse tonen? Ik denk dat het komt omdat de vergelijkende taalwetenschap, waarop mijn eindexamenscriptie gebaseerd is, zoveel raakvlakken vertoont met natuurwetenschappen. De evolutie van de grammatica door de tijd vertoont tenslotte grote overeenkomsten met de evolutie zoals die in "de natuur" heeft plaatsgevonden, en die had mijn interesse als sedert ik leerde te lezen.
In deze scriptie beschrijf ik de evolutie van de naamvalsbuigingen zoals die zich binnen de Germaanse talen ontwikkeld hebben. Het Protogermaans was zoals bekend een taal die verschillende vormen voor de verschillende naamvallen had, terwijl deze in de dochtertalen meest zijn afgesleten. Alleen in het IJslands en het Duits is nog sprake van duidelijke buigingsvormen. Het werd gezegd dat de buigingsuitgangen weggesleten zijn doordat de klemtoon in de Germaanse talen zich naar de eerste lettergreep verplaatste. Echter, dit proces ging niet in elke dochtertaal even snel en heeft (dus) ook niet in elke dochtertaal geleid tot het volledig wegslijten van de uitgangen. In deze scriptie heb ik zoveel als mogelijk, en voor zover het voor mij mogelijk was deze informatie te vinden (er was immers nog geen internet in die dagen), geprobeerd de evolutie van de verschillende buigingsvormen van de zelfstandige naamwoorden te volgen in de tijd. Aangezien er weinig publicaties zijn die deze benadering ook volgen leek het mij nuttig deze informatie hierbij alsnog publiek beschikbaar te maken.
Hierbij moet het duidelijk zijn dat het een eindexamenscriptie op VWO niveau is. Geen doorwrocht wetenschappelijk werk dientengevolge. En, ook in die dagen werden er, in ieder geval door mij, (al) de nodige d/t fouten gemaakt. Omdat de scriptie met de hand geschreven is heb ik deze fouten in de tekst laten staan, evenals de (weinige) correcties die door de docent in de tekst zijn aangebracht.
Vandaar dat ik nu, 36 jaar na het schrijven ervan, mijn eindexamenscriptie Nederlands, onderdeel van mijn VWO examen aan Laar en Berg te Laren, ter beschikking stel. Wellicht dat het zo nog ergens van pas komt.
