Pierwsza księga Dīgha Nikāya, Zbiór Dlugich Dyskursów Buddy, zbiera 17 sutt, które nie pasują do typowego formatu dyskursów, ale są zgrupowaniami powstalymi wieki później, zarządzającymi klasyfikacją kolejnego kanonicznego zbioru.
Podczas gdy sutty ze zbiorów kanonicznych: Saṁyutta, Majjhima i Anguttara Nikayas, mają na celu wyjaśnienie slowa, doktryny i nauczania Buddy, a także dostarczenie pewnych danych poszlakowych, ta książka natomiast jest heterogeniczną kompilacją diatryb przeciwko różnym wierzeniom, które ścieraly się z rodzącym się buddyzmem.
Diatryba, czyli "debata", to nazwa nadana krótkiemu dyskursowi etycznemu, szczególnie typu komponowanego przez filozofów cynickich i stoickich. Te popularne lektury moralne często mialy ton polemiczny skierowany przeciwko jednostkom lub grupom spolecznym. W tym przypadku nie pozostawiają bez ataku żadnej spoleczności, przekonań, wiary czy religii tamtych czasów.
Książka ta wydaje się byc skomponowana tak, aby dac ją buddyjskim misjonarzom do wykorzystania jako podręcznik do debaty przeciwko innym religiom w celu zdobycia wyznawców. Taki jest ton większości pierwszych trzynastu dyskursów. Nie pogardza się ani mitomanią, ani militariami, które indyjska opinia publiczna zawsze tak bardzo lubila.
Jeśli przestudiujemy ich strukturę, natychmiast zobaczymy, że są one calkowicie obce kanonicznym, a ich treśc, ogólnie rzecz biorąc, sklada się z oszczerstwa przeciwko grupie religijnej, po którym następuje seria skrótów kanonicznych sutt wybranych bez większego kryterium.
DN 9. Z Poṭṭhapāda jej nieznany autor wchodzi w serię dialektycznych pulapek, aż dochodzi do punktu, z którego nie potrafi się wydostac i rozwiązuje go komplikując wszystko jeszcze bardziej, tak że nic nie jest jasne. W DN 13. The Three Knowledges, bramini są obwiniani o te same przywary i wady co mnisi buddyjscy. Reszta falszywych dyskursów nie próbuje naśladowac regularnej struktury sutt ani sformulowań, ani treści, co świadczy o krótkiej znajomości ze strony ich autorów reszty Nikayi.
Są one oznaczone podwójną gwiazdką (**).
Wreszcie dziwne jest, że ten zbiór jest najbardziej popularny wśród dzisiejszych wyznawców buddyzmu.
Zebrane są również trzy z czterech wielkich dyskursów: Mahapadana, Mahanidana i Mahaparinibbana.
Ale plama falszu rozciąga się także na dwa z wielkich dyskursów: Mahapadanę, czyli Wielką Kronikę Buddów, która jest pamfletem o przesadnym baroku nadmiernym nawet jak na orientalny gust, oraz obszerną Mahaparinibbanę, która nie jest wolna od falszu rozsianego po calym jej obszernym piśmie.
Wręcz przeciwnie, Mahanidana, czyli Wielki Dyskurs Przyczyn, jest wyczerpującą kompilacją teorii Zależnego Pochodzenia w jednym tekście, a Mahasatipatthana, czyli Wielki Dyskurs Instrukcji Praktyki, robi to samo z różnymi praktykami. Nie wszystkie z nich, ale te, którymi się zajmuje, robi to doglębnie.
Już same te dwa wystąpienia sprawiają, że warto sięgnąc po tę książkę.