About the Book
Pension Bloemenhof is een bron van kracht en licht
Het is een plaats van waaruit wonderlijke dingen gebeuren
Mensen vinden genezing, vinden zichzelf
Ze ontdekken wat ze zo graag doen
en worden daardoor zelf een bron van kracht en licht Voeg zulke bronnen bij elkaar
en er ontstaan explosies, als vulkaanuitbarstingen Stel je voor wat daardoor kan gebeuren
mensen genezen
de samenleving herstelt... Droom met me mee! Een stukje van het boek: Hoofdstuk 1. Herinneringen Agenten voor de deur, een auto-ongeluk, Erik gestorven, een duister gat waar ze geluidloos in gevallen was. Ze had gedroomd, het kon niet waar zijn, het mocht niet waar zijn!
Bezweet werd ze wakker, bezweet van de warmte van deze zomerse dag aan het eind van augustus, maar meer nog van de droom zelf. En toch had ze het koud, ze voelde de kilte van de dood.
Ze besefte dat ze inderdaad gedroomd had, een droom die haar terug bracht naar precies een jaar geleden, de dag dat die agenten daadwerkelijk voor de deur hadden gestaan met hun onheilsboodschap. Erik was er niet meer, het was voorbij, haar grote liefde was weg, nooit meer samen, nooit, nooit, nooit meer... Nooit meer, dat werd de steile glijbaan naar diepe duisternis... Stilletjes liet ze zich uit bed glijden, nam haar kleren mee naar de badkamer waar ze zich opfriste en aankleedde. Ze sloop de trap af, naar de keuken, zette een mok koffie en ging daarmee in haar schommelstoel zitten. Ze staarde naar buiten, waar het al een beetje licht begon te worden. Ze had geen idee hoe laat het was, maar dat interesseerde haar totaal niet. Eigenlijk ging alles op dit moment aan haar voorbij. Ze keek, maar zag ten diepste niets.
Ze dacht alleen aan Erik, de grote liefde van haar jeugd. Dat was hij eigenlijk al vanaf haar jonge kindertijd, de jongen met wie ze een klik had, die haar begreep, die haar aanvoelde. De jongen die er voor haar was, en voor wie zij haar jonge leventje zou geven! Andere kinderen hadden hen geplaagd, gepest, maar het had haar nauwelijks geraakt, omdat Erik er was. Zij waren samen, en samen was het goed.
Ze was hem een paar jaren behoorlijk uit het oog verloren, doordat hij een paar jaar eerder naar de middelbare school ging. Ze voelde zich in die jaren alleen. Maar hij was ook de jonge knul die haar toen ze vijftien jaar was liet zien, haar liet voelen dat ze goed was, en vooral dat ze geliefd was, dat ze door hem geliefd was, dat zij zijn alles was. Hij was haar nooit vergeten!
Erik, de man met wie ze getrouwd was, omdat ze wist dat ze alleen van hem met haar hele hart hield en alleen met hem haar leven wilde delen. De man die haar door haar trauma's, haar verdriet, haar pijn, haar angsten heen hielp. Ze had voor die tijd niet beseft dat er zoveel in haar overhoop had gelegen! Erik wist, vanuit het diepst van zijn ziel, wat ze nodig had om emotioneel te genezen. Zijn innerlijke stem gaf hem aanwijzingen die soms zo tegendraads leken, maar waarvan ze achteraf kon zeggen, dat juist die tegendraadse dingen een heleboel shit van haar verwondingen hadden losgetrokken, zodat die verwondingen konden genezen.
Het duurde maanden voordat ze een beetje het gevoel kreeg dat ze bezig was zichzelf te ontdekken, voor het eerst van haar leven. Door Erik en haar proces kreeg ze uiteindelijk de zekerheid dat ze een fantastische vrouw was, een vrouw met mogelijkheden, met een enorme liefde en kracht in zich, met een verlangen om anderen te helpen in hun proces van innerlijke genezing. En ze herontdekte wat ze zo graag deed: koken en bakken, en met mensen om gaan, er voor hen zijn.
Dat was het moment, dat Erik plannen kreeg om een pension te beginnen. Voorheen had hij allerlei werk gehad, werk dat hij deed omdat er brood op de plank moest komen, maar waar hij nauwelijks zijn hart in kwijt kon. Hij hield van bezig zijn met zijn handen, dingen opbouwen, liefst met hout. En hij hield vooral van mensen, omgaan met mensen.
