Nooit was er zoveel tijd als nu. En toch weerklinkt altijd weer zo snel: "sorry, nu net geen tijd!" Als een sluipende epidemie heeft de haastige tijd zijn intrede gedaan: tempo en turbo. En in het nieuwe millennium kwam er ook nog de stimulant, die meerdere taken tegelijkertijd uitvoert... Wie kan nu nog - met zo weinig vrije tijd! - "de goede partner voor het leven" vinden? Liefst bliksemsnel, dankzij de virtuele wegen van datingsites! Dit boek wil wegen en omwegen tonen naar een nieuwe tijdscultuur. En het is ook als een atlas, die voor het hunkerend hart, soms zo onstuimig, de wegen naar het land van de liefde in kaart brengt. Want de techno-tijd is niet de goede nieuwe tijd van de mens: steeds sneller en efficienter vooruit. De natuurlijke tijd van de mens is, nog al-tijd, de tijd van de natuur: een ritmische tijd, met terugkeer, ook met bv. de terugkerende nachtrust. Zijn biologische klok - die letterlijk op zonne-energie werkt! - regelt ook ritmisch alle levensfuncties van de mens. Een andere omgang met de tijd wordt dus de uitweg uit de moderne impasse met deze tijd. De chrono-tijd is de werktijd van handelen, verhandelen, ...: van activiteiten zonder tijd om te leven, wel om te produceren. De echte tijd van de mens is de tijd, waarin hij ten volle leeft: zijn ware leef-tijd vervullend bereikt en beaamt (en dus niet alleen de jaren optelt, al dan niet tegen zijn zin). Die echte tijd lijkt en is nu als een pauze-tijd geworden, die wel vele vormen en variatie kent van meer dan een bedrijvigheid: schenken. Want schenken is de bedrijvigheid, die mensen met het leven en met elkaar verbindt. Ja welk werk-zaam leven is dit, dat de wereld en de samenleving (weer) mooi en goed maakt, ook al produceert het geen technische vooruitgang. Zulk leven schept cultuur. Het is een kunst! Dit boek is een handboek, geen werkboek, wel een speelboek, ... ja een kunstboek: om als levenskunstenaar concreet, binnen de grenzen van elk modern bestaan, met begeestering dit levens-leitmotief uniek gestalte te geven. "Neem uw tijd... om u tijd te schenken!..." En het motto is hier: "ik heb geen tijd om mij te haasten..." Zo brengt dit boek vele wegen, zo dikwijls verborgen wegen, in kaart... als een ontdekkingsreis naar de schoonste landschappen op aarde: de landschappen van liefde en vriendschap, met heuvels en dalen, met nestelplekken en schuiloorden van veilige geborgenheid. Met het hemels geschenk van die verrukkelijke schoonheid: "...als gij mij beroert, word ik mooi..." (Hooglied). Zo gelukt die groei tot echte levenskunstenaar uitsluitend als een tussenmenselijke groei: in het leren (zich) schenken, dat uit "gij'-gerichte daden bestaat. En: Dit schenken vindt zijn voltooiing in de erotische liefde en vriendschap. Zulke ontmoeting - alleen de mens is hiertoe bekwaam! - laat mensen wederkerig groeien tot zacht zinderende beminden, begaafd met "een stem, die beroert en een hand, die spreekt" (Clerguet). Zulke ontmoeting is openbaring: het (h)erkennen van "de belofte van een gelaat" (Levinas), het op-blikken naar het Schone, dat zich zo goddelijk openbaart in dit menselijk gelaat. Het is de groei en de bloei van die grootste mensenliefde, die alleen maar uitnodigt tot schenken, elke dag opnieuw, in kleine en grote goedheid. Het Schone en het Goede worden zo in zovele vormen beminnelijk geschonken: een blik, een glimlach, een liefkozing, een knuffel, een hand, een arm, een boek of een bloem, een koffie, een thee, een bier, een wijn, ... vertrouwen, eerbied, levenslust, levensdromen, moed en weemoed, intimiteit en geborgenheid, vergiffenis en verzoening, ... En dit alles met tedere aandacht en vooral met tijd, vrije tijd! Het echte leven is samen leven: erotisch samenleven. Het is het echte levenswerk, een werk vol dromen: het droomwerk, dat aan minnende mensen hun werk-elijke leeftijd schenkt, in lengte van dagen en nachten, a van jaren: geleefde jaren.